♚ จอมใจราชัน ♚
Once Upon A Kiss : Uther Pendragon
ภาคที่ 1 : หนททางสู่วินเชสเตอร์
บทที่ 3
ขณะที่พวกเขาเฝ้าดู, มองลงไประหว่างต้นหนามสองต้น ฝุ่นฟุ้งจางๆ ลอยขึ้นบนถนนไกลออกไปทางทิศตะวันออก และแขวนไว้เหมือนก้อนเมฆขนาดเล็กเหนือทุ่งหญ้า สัญญาณอันตรายนี้ให้คำแนะนำแก่ทั้งคู่ เพลเลียสจับม้าของเขาแล้วกระโจนไปยังที่นั่ง อิเกรนปีนป่ายด้วยโกลนของเขา และถูกยกขึ้นไปนั่งตรงหน้าเขาเอง เพลเลียสเหวี่ยงโล่ของเขาไปข้างหน้า และคลายดาบของเขา
“หากเป็นการต่อสู้” เขากล่าว “ข้าจะวางท่านลง และท่านจะต้องซ่อนตัวอยู่ในทุ่งหญ้าหรือป่าไม้ในขณะที่ข้าต่อสู้ ซึ่งที่นี่ท่านจะทำแต่การรบกวนข้าและตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวง แต่วางใจเถอะว่าข้าจะไม่ทอดทิ้งท่านในขณะที่ข้ายังมีชีวิตอยู่”
จากนั้นเขาก็หันม้าไปทางถนน แล้วหยุดมองดูท่ามกลางทุ่งอันเงียบสงบซึ่งเมฆฝุ่นเล็กๆ บอกเป็นนัยถึงชีวิต มันยังอยู่ที่นั่น มีใหญ่กว่าเดิมเท่านั้น และเสียงม้าสามตัวที่ควบม้าอยู่ไกลๆ เพลเลียสและอิเกรนมองเห็นร่างม้าสามตัวที่กำลังขึ้นมาบนถนนท่ามกลางหมอกขาว เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วประหนึ่งถูกศัตรูมองไม่เห็นบางคนกดดัน ในไม่ช้าเพลเลียสและเด็กสาวก็เห็นได้ชัดว่าผู้ลี้ภัยคนหนึ่งเป็นผู้หญิง
“เราจะรอคอยพวกเขา” ชายคนนั้นกล่าว “และเรียนรู้ถึงอันตรายของพวกเขา เราก็จะแข็งแกร่งขึ้นเช่นกันสำหรัยหมู่คณะ และอาจช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้หากเป็นเรื่องการปะทะ ดูสิ! ที่นั่นมีฝูงคนป่าเถื่อนเข้ามา”
เมฆฝุ่นก้อนที่สองและขนาดใหญ่กว่าปรากฏขึ้น ห่างไปหนึ่งไมล์หรือน้อยกว่าก้อนแรก เพลเลียสเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหันหลังแล้วเริ่มขี่ม้าไปทางทิศตะวันตกเพื่อให้ผู้หลบหนีทั้งสามตามทันเขา เขาสั่งให้อิเกรนคอยเฝ้าดูไหล่ของเขาในขณะที่เขาตรวจดูทุ่งหญ้าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาเพื่อดูสัญญาณของอันตรายหรือที่ซ่อนเร้นที่เป็นมิตร
“ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย” เขากล่าว “ข้าสาบานได้ด้วยทุ่งเกษตรเหล่านี้ว่าจะมีคฤหาสน์อยู่ใกล้ๆ ข้ามั่นใจว่าเราจะหาที่หลบภัยได้”
อิเกรนยิ้มให้เขา
“ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด” นางกล่าว
“นั่นพูดได้ดี”
“แต่ข้าอยากให้ท่านมอบกริชของท่านให้ข้า เพื่อว่าถ้าเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น ข้าจะรู้วิธีถอนตัวออกไปได้”
“กริชของข้า!” เขากล่าวพร้อมกับจ้องมองอย่างกะทันหัน “ข้าฝากมันไว้ในหัวใจของเจ้าผู้ชายคนนั้นในแอนเดรดสโวลด์”
"อา!" อิเกรนกล่าว; “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องทำโดยไม่มีมัน”
เสียงกึกก้องทื่อๆ ของการควบม้าที่ใกล้จะมาถึงพวกเขามีเสียงอันสั่นคลอน เต็มไปด้วยชีวิตอันหดหู่และอันตรายที่ทะเยอทะยาน เพลเลียสเร่งเร้าม้าให้วิ่งออกไป ในขณะที่ผมของอิเกรนปลิวไปรอบๆ ใบหน้าและหมวกเกราะของเขา ขณะที่พวกเขาเริ่มตอบรับการจุมพิตของสายลม นางโอบกอดเขาไว้แน่นด้วยสองแขน และคอยบอกเล่าถึงสิ่งที่ผ่านไปตามทางด้านหลังของพวกเขา
“พวกเขาขี่อย่างนั่น” นางกล่าว; “ฝุ่นพันกันและการเดินเท้าม้าที่หมุนวน มีหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินขี่ม้าขาว โดยมีชายติดอาวุธอยู่ทั้งสองข้าง ตอนนี้พวกเขาอยู่ใกล้มากแล้ว ข้าเห็นคนนอกศาสนาอยู่ไกลออกไปเหนือทุ่งหญ้า พวกเขากำลังควบม้าไปในฝุ่นควันเช่นกัน ชาวชาติของเราก็จะอยู่กับเราในไม่ช้า”
สักครู่หนึ่ง สุภาพสตรีและคนของนางกำลังพุ่งเข้ามาใกล้ตามการการรอคอยของเพลเลียส เขารีบควบม้าไปตามลำดับ และสั่งให้อิเกรนโบกมือให้พวกเขาไปทางด้านข้างของเขา ไม่นานทั้งสามก็อยู่กับพวกเขา ก้าวย่างก้าวต่อไป เด็กผู้หญิงบนหลังม้าขาวเข้ามาทางปีกขวาของเพลเลียส นางแต่งกายด้วยชุดสีน้ำเงินและสีเงิน ซึ่งเป็นหญิงสาวผมที่มีสีเหลืองอ่อนของผ้าลินิน มีใบหน้ากลมเหมือนเด็ก ดูเหมือนนางจะมีความเข้มแข็งเพียงเล็กน้อย เพราะปากของนางมีรอยแดงเป็นสีขาว และดวงตาสีฟ้าของนางเต็มไปด้วยความกลัวจนอิเกรนสงสารนาง นางร้องไห้คร่ำครวญต่อเพลเลียส ด้วยเสียงดังอันไม่พึงประสงค์และยาวนานของนางราวกับเสียงร้องของนกที่หวาดกลัว
“พวกนอกรีต!” นางร้อง
"เยอะแค่ไหน?" ชายคนนั้นตะโกน
“สี่สิบคนขึ้นไป มีคฤหาสน์ที่แข็งแกร่งอยู่ใกล้ๆ หากเราได้รับมันเราก็จะอยู่ได้”
"ไกลแค่ไหน?"
“ไม่ถึงหนึ่งไมล์เหนือทุ่งหญ้า”
“นำต่อไป” เพลเลียสกล่าว; “เราจะติดตามอย่างที่เราจะทำ”
หญิงสาวบนม้าขาวหันเหไปจากถนน และมุ่งหน้าไปทางทิศใต้เหนือทุ่งหญ้า โดยมีคนของนางควบม้าอยู่ข้างๆ นาง หญ้ายาวแกว่งไปแกว่งมาเหมือนสายน้ำ เมล็ดพันธุ์แห่งฤดูร้อนปลิวว่อนเหมือนหมอกน้ำค้างเบื้องหน้าพวกเขา ไม้และทุ่งหญ้าเลื่อนกลับไปทั้งสองข้าง พื้นดินดูเหมือนจะสูงขึ้นและจมลงต่อหน้าพวกเขาเหมือนทะเล ขณะที่หินที่นี่และที่นั่นดันจมูกทู่ๆ ขึ้นมาบนพื้นหญ้าราวกับกิ้งก่าตัวใหญ่ที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องอันดุเดือดของการควบม้า
เขาเมื่อพวกเขาไป มีฟองโฟมสีขาวอยู่ที่หน้าอกและบังเหียน, กระโจน หักเลี้ยวไปในที่ซึ่งพื้นขรุขระปรากฏ สำหรับอิเกรนการเดินทางคือการยืนยันถึงชีวิตอย่างแท้จริง นำเสียงหวีดหวิวจากอดีตกลับมามากมาย นางรู้สึกถึงหัวใจของนางที่กำลังกระโจนไปตามฝีเท้าของม้า ครั้งแล้วครั้งเล่าที่นางมองดูใบหน้าของเพลเลียสอย่างลับๆ ล่อๆ ค้นพบว่ามันสงบและระมัดระวัง—ใบหน้าของบุรุษผู้มีความคิดดำเนินไปอย่างเงียบๆ โดยปราศจากสายลมแห่งอันตราย นางสัมผัสถึงแขนที่ถือสายบังเหียนของของเขาที่เกาะเกี่ยวกับนางไว้อย่างแข็งขันราวกับเข็มขัดเหล็ก แม้ว่านางจะเห็นฝุ่นรวมตัวกันหนาแน่นบนถนนที่ห่างไกล นางรู้สึกร่าเริงเหมือนเจ้าสาวคนใหม่ในคณะเชื่อมโยงของชายคนนั้น และในความคิดของนางก็ไม่มีความกลัวเลย
ทุ่งหญ้าเริ่มลาดเอียงไปทางทิศใต้เรื่อยๆ เสียงร้องแห่งความยินดีที่สั่นคลอนกลับมาหาพวกเขาจากผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถม้า เพลเลียสพูดคำแรกของเขาระหว่างการควบม้า
“ด้วยความกล้าหาญ” เขากล่าว “ทางใต้เป็นที่หลบภัยของเรา”
อิเกรนมองข้ามไหล่ของเขา และเห็นว่าการบินของพวกเขาโน้มตัวลงจากด้านข้างของเนินเขาอันชดช้อยไปสู่หุบเขาอันสวยงาม หญ้าที่ทอดยาวถูกทำลายด้วยต้นไม้ใหญ่ เช่น ต้นโอ๊ก บีช และซีดาร์บัวขนาดใหญ่ ต่ำลงไปในโพรงสีเขียวเบื้องล่าง มีเพียงดวงวิญญาณแห่งท้องฟ้าที่ท่วมท้นอยู่ในผืนน้ำอันเงียบสงบ มันถูกล้อมรอบด้วยต้นหลิวที่เป็นทางยาวหายไปที่ด้ายท้าย และมีเกาะอยู่ตรงกลาง ซ้อนไปด้วยเงาสีเขียวและคฤหาสน์อันงามสง่าเป็นสีเทา สถานที่ดูเงียบสงบเหมือนนอนหลับอยู่ในดวงตาของยามเช้า
ผู้หญิงที่ขี่ม้าขาวสั่งให้ชายคนหนึ่งของเธอหยิบแตรเขาสัตว์ของเขาและเป่าร้องเรียกไปที่นั่น เพื่อปลุกชาวบ้านบนเกาะ เสียงเรียกก็ดังขึ้นเหนือน้ำอีกสองครั้ง แต่ไม่มีไม่มีการตอบรับใดๆ ที่จะเป็นเครื่องหมายจากบ้านหรือสวน สถานที่นั้นไร้ควัน ไร้ชีวิตชีวา เงียบงัน เช่นเดียวกับบ้านหลังอื่นๆ เตาของมันเย็นชาเพราะความเพราะกลัวในคมดาบของคนป่าเถื่อน ขณะที่พวกเขาเคลื่อนตัวลงเนิน อิเกรนคิดเรื่องนี้ผ่านความคิดของนางราวกับผ้าไหมที่แล่นผ่านกระสวย
“ไม่เห็นว่าจะมีเรือเลย” นางพูดพร้อมกับระบายความวิตก “ท่านทำอะไรได้บ้างสำหรับเรา?”
“เราต้องว่ายน้ำเพื่อมัน” เพลเลียสพูดอย่างเฉียบคม
“เป็นแม่น้ำที่กว้างและใส และม้าก็แบกเราทั้งสองคนไม่ได้”
“มันจะทำ ถ้าจำเป็น”
นางรู้สึกว่าสัตว์เดรัจฉานจะเป็นเช่นนั้นหลังจากที่เพลเลียสพูดเช่นนั้น นางตบคอโค้งสีดำและยิ้มให้ท้องฟ้าขณะที่พวกเขาลงมาจนถึงชายขอบที่เหยาะย่างม้า น้ำซัดเบาๆ ที่ต้นเสจด์ท่ามกลางแสงจ้าของดอกดาวเรืองและทิวธงหญ้าสีม่วง พื้นผิวแวววาวเหมือนกระจกเมื่อถูกแสงแดด ไก่น้ำราวสิบตัวบินออกไปจากต้นอ้อ และร่อนต่ำและมุ่งหน้าสู่เกาะอย่างรวดเร็ว นกกระสาตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำตื้นและตรากตรำบินขึ้นฟ้าไปด้วยขาละลากพื้น
เมื่อขี่ไปรอบๆ ชายขอบ พวกเขามีความยินดีที่พบว่ามีเรือลำหนึ่งจอดอยู่ในอ่าวเล็กๆ พร้อมไม้พายที่พร้อมจะใช้ และมีคอกม้าติดตั้งที่หัวเรือ เสื้อคลุมสีม่วงแขวนอยู่บนป้อมปราการหนึ่งตัว ลากลอยอยู่ในน้ำ; สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์เล็กๆ และเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ กระจัดกระจายอยู่บนดาดฟ้าของเรือ ราวกับว่าคนที่ใช้เรือข้ามฟากเป็นครั้งสุดท้ายได้หนีไปด้วยความกลัว ลืมทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิต
จากนั้นก็มาถึงการลงมือ เรือลำนี้จะบรรทุกม้าได้สามตัวในการเดินทางครั้งเดียว ดังนั้นเพลเลียสจึงสั่งให้อิเกรนและคนอื่นๆ ลงเรือ และสั่งให้คนพายเรือกลับไป อิเกรนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ทิ้งม้าของท่านไว้” นางกล่าว “พวกเขาอาจมาถึงก่อนที่เรือจะพาท่านไป”
เพลเลียสปฏิเสธนางด้วยรอยยิ้ม และใช้นิ้วไล่ไปตามแผงคอสีดำของสัตว์เดรัจฉาน
“ข้ามีหัวใจที่แท้จริงมากกว่านั้น” เขากล่าว
พวกผู้ชายถอยออกไปและดึงพายกวาดไปบนผิวน้ำด้วยความตั้งใจ อิเกรนเข้าไปช่วยและทำภารกิจของนางเพื่อเห็นแก่ชายผู้อุทิศตนที่ชื่อว่าเพลเลียส เรือลำนั้นแล่นออกไป มีระลอกคลื่นเล่นจากหัวเรือ และฟองโฟมพุ่งออกมาจากรอยยิ้มของรอยกรีดแต่ละอัน ห่างจากเกาะประมาณหนึ่งร้อยหลาหรือมากกว่านั้น และเรือที่พายด้วยมือก็อึดอาดมากพอที่จะทำให้การข้ามฝากได้เชื่องช้า
เพลเลียสนั่งนิ่งและมองดูทุ่งหญ้า ทันใดนั้น—ร่างหนึ่งบนหลังม้าก็ปรากฏบนเนินเขาเตี้ยๆ ทางตอนเหนืออย่างมืดมน และยืนนิ่งอยู่บนยอดเขา กำลังมองไปทั่วทั้งหุบเขา วินาทีเข้าร่วมคนแรก เพลเลียสได้ยินเสียงตะโกนอู้อี้มาตามสายลม ขณะที่ทั้งสองกระโจนลงไปเต็มกำลังเพื่อควบม้าที่นอนหลับอยู่บนเตียงสีเขียวของมันเพื่อคนเพียงคนเดียว นี่คือชายสองคนที่แซงหน้าเพื่อนของพวกเขามา และกระตือรือร้นที่จะจับเพลเลียก่อนที่แล่นเรือจะข้ามไป และตั้งเป้าหมายไว้ระหว่างพวกเขา เพลเลียสมองเห็นอันตรายของเขาในชั่วพริบตา แม้ว่าเรือลำนั้นจะมาต่อหน้าคนนอกศาสนา มันอาจจะตกอยู่ในอันตรายจากการถูกยึดในบริเวณน้ำตื้น
เขาจะต้องต่อสู้เพื่อมัน เว้นแต่เขาจะสนใจที่จะว่ายน้ำเพียงอย่างเดียว หากเขาสามารถจัดการกับผู้บุกรุกสองคนนี้ก่อนที่กองร้อยหลักจะมาถึง ก็ดีและดีกว่า ผู้บุกรุกจะพบน้ำใสระหว่างเหมืองหินและดาบของพวกเขา เขาคิดถึงอเวนเกลและทำให้จิตใจแข็งแกร่งขึ้น
จากนั้นก็มีแม่ชีชื่อ อิเกรน ผู้ซึ่งมีดวงตาที่งดงามและสีผมที่อบอุ่นราวกับสีของป่าดันวู้ดในฤดูใบไม้ร่วง เขาสาบานว่าจะเป็นอัศวินของนางจนถึงวินเชสเตอร์ สวรรค์จะช่วยเขา เขาคิด เขาจะได้เห็นหน้านางอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงขี่ม้าออกไปอย่างเคร่งขรึมเพื่อได้รับสนามปะทะอย่างยุติธรรม และรอคอยทั้งสองคนผู้ซึ่งกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วลงมาจากทุ่งหญ้า
อิเกรนยืนอยู่บนท่าไม้ริมน้ำ เห็นเพลเลียสยืนหยัดและเตรียมพร้อมสำหรับการแย่งชิง เรือก็แล่นออกไปอีกครั้ง และได้ข้ามธารน้ำไปครึ่งหนึ่งแล้ว นางอยู่ตามลำพังกับหญิงที่ขี่ม้าขาวที่ยืนอยู่ข้างนางและยังคงสั่นเทาเหมือนต้นอ้อ และแทบจะไร้เสียงจากความหวาดกลัวอันน่าสยดสยองแห่งความตายอันไม่ย่อท้อ อิเกรนไม่ได้สนใจนางเลยในตอนนี้ ความคิดทั้งหมดของนางแฝงตัวอยู่กับโล่สีแดงและม้าสีดำในทุ่งหญ้า
หัวใจอันศักดิ์สิทธิ์! ความปรารถนาของนางลุกโชนในอกของนาง และไม่พบการกระพือปีกตอบรับต่อพลังอำนาจเบื้องบน
นางเห็นเพลเลียสรวบรวมตัวเองเพื่อเตรียมพร้อมสำรับการขับไล่ ในขณะที่คนนอกศาสนาก็เคลื่อนไหวช้าลงเพื่อไม่ให้เกินเป้าหมายของพวกมัน เสี้ยวของเหล็กเปล่งประกายแวบวาบขณะที่ชายคนหน้าสุดขว้างขวานไปที่ศีรษะของอัศวิน โล่สีแดงป้องกันมันไว้ได้และหันมันไป ในครั้งที่สามที่หอกของเพลเลียสแทงคนพาลบนหลังอานม้าได้ แม้ว่าเขาจะหมอบลงต่ำและพยายามหลีกเลี่ยงมันก็ตาม เพื่อนคนที่สองเข้ามาเหมือนพายุหมุน ม้าของเขาเหยาะย่างข้ามมาที่ม้าสีดำได้ และกลิ้งเขาลงเหมือนกำแพงที่ถูกกระแทก เพลเลียสหลบเลี่ยงและลุกขึ้นยืนด้วยดาบอันเยือกเย็น, ฟาดฟันจากที่ต่ำกว่า เขาจับต้นขาของชายคนนั้น และหักกระดูกเหมือนไม้ระแนง ชาวแซกซอนสูญเสียที่นั่งและตกลงมาพร้อมด้วยเสียงคำราม ที่เหลือก็ง่ายดายเหมือนกับการเอาชนะหมาป่าที่พิการ
คณะหลักเพิ่งจะขึ้นไปบนเนินเขา เพลเลียสจบลงด้วยการปะทะกันอย่างดุเดือด ฟาดดาบใส่พวกเขา และนำม้าของเขาเข้าไปในที่น้ำตื้น เรือก็แล่นเข้ามา รับภาระจากฝั่ง และถอยกลับไปเกาะที่ซึ่งอิเกรนยืนดูอยู่บนลานท่าไม้ พร้อมกับการต้อนรับของนาง นางดีใจกับเพลเลียสอยู่ในใจ ราวกับว่ามิตรภาพที่ใช้เวลาครึ่งวันทำให้นางมีสิทธิ์แบ่งปันเกียรติของเขา และเพื่อแสดงความยินดีกับเพลเลียสของนาง ความเป็นผู้หญิงในตัวนางท่วมท้นความศักดิ์สิทธิ์ของแม่ชี
ขณะที่ผืนน้ำค่อยๆ ลดขนาดลงระหว่างพวกเขา เพลเลียสผู้ซึ่งเงียบขรึมและมีคิ้วเข้มอย่างที่เขาเคยเป็นก็พบว่าตัวเองอยู่ใต้ดวงตาที่จ้องมองมาราวกับความมหัศจรรย์ที่เกิดในท้องฟ้ายามรุ่งสาง ไม่ใช่ทั้งความยินดีและแสงสว่างอันยิ่งใหญ่ในตัวพวกเขา แต่เป็นการรำพึงที่เงียบสงบ ราวกับว่ามีดนตรีใหม่ๆ แปลกๆ อยู่ในจิตวิญญาณของนาง
“ท่านเจ็บหรือเปล่า?” นางถามขณะที่เขากระโดดลงจากเรือมายืนอยู่ข้างนาง เหลียวไปด้านหลังและไหล่อันใหญ่โตของเขาก็ตั้งฉาก
“ไม่ใช่รอยข่วน”
“สองต่อหนึ่งและสนามที่ยุติธรรม” นางกล่าวด้วยชัยชนะอันสั่นสะเทือน “หัวใจของข้าร้องเพลงเมื่อคนเหล่านั้นล้มลงไป นั่นเป็นการแทงหอกที่ยอดเยี่ยม”
“ลูกประคำน้อยลงเรื่อยๆ!”
นางสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มอันลึกซึ้งของเขาแล้วหัวเราะ
“ข้าเป็นคนนอกศาสนามากกว่าทั้งสอง” นางกล่าว “ขอสวรรค์พักวิญญาณของพวกเขา”
ในขณะเดียวกัน หญิงสาวที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินก็ได้ฟื้นฟูสติปัญญาและความกล้าหาญที่ถดถอยของนางไปบ้างแล้ว นางก้าวไปข้างหน้าอย่างสมศักดิ์ศรี เดินอย่างมีเสน่ห์และระมัดระวัง มือขวารวบเสื้อคลุม มือซ้ายวางพาดหัวใจ ดวงตาของนางโตมากและเป็นสีฟ้า ความสดใสของดวงตาทำให้นางมีรูปลักษณ์ที่กระตือรือร้นและร่าเริง ซึ่งยิ่งดูน่ายึดถือมากขึ้นด้วยท่าทางที่เรียบง่าย ความเป็นเด็กของนางได้รับการศึกษาอย่างน่าชื่นชมโดยใช้ความละเอียดอ่อนของมันด้วยการตกแต่งรอยยิ้มและหน้าแดงอย่างฟุ่มเฟือย เมื่อมองอย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น และในท่าทีผ่อนคลาย ใบหน้าของนางปฏิเสธบุคลิกภาพที่ชัดเจนที่นางรับมา ความกล้าหาญที่เย้ายวนซ่อนอยู่ในปากและจมูก และมีสติปัญญาทางกามารมณ์มากกว่าที่เด็กที่เสแสร้งควรมี
“ความสุภาพของข้าล้มเหลว นายท่าน” นางกล่าว ปล่อยให้ไหล่ของนางโค้งลงอย่างสง่างาม และหันดวงตากลมโตของนางไปที่ใบหน้าของเพลเลียส “ความสุภาพทำให้ข้าล้มเหลว เมื่อข้าจะยกย่องท่านมากที่สุดสำหรับการกระทำอันเป็นอัศวินของท่านในทุ่งหญ้าตรงนั้น ข้ากลัวมากจนไม่สามารถพูดได้เท่าที่ควร หัวใจของข้าค่อนข้างเหนื่อยล้าด้วยความหวาดกลัวและวูบวาบ คิดว่าท่าน—ท่านจะสามารถช่วยเราจากหมาป่าเหล่านี้ได้ไหม?”
เพลเลียสไม่มีความปรารถนาหรือเวลาว่างที่จะยืนแสดงไมตรีจิตกับผู้หญิงคนนั้น
“คุณผู้หญิง” เขาพูด “เราจะต่อสู้ ที่เหลือปล่อยให้เป็นพระกรุณาของสวรรค์ ข้าไม่สามารถให้ความสะดวกสบายแก่ท่านได้ดีกว่านี้”
“ไม่” นางพูด “ไม่”—เหมือนอยู่ในความงุนงง
เพลเลียสอ่านความทุกข์ยากของนาง กลับใจจากความสัตย์จริงอย่างฉับพลันของเขา
“มาเถิด” เขากล่าวด้วยท่าทีใจดีและวางมือบนไหล่ของนาง “ไปที่บ้านแล้วพักที่นั่นกับซิสเตอร์อิเกรน ข้าเห็นท่านตัวสั่นเทามากเกินไป เข้าไปอธิษฐานถ้าท่านทำได้ในขณะที่เรายังยึดเกาะนี้ไว้”
หญิงสาวมองเขาอย่างไม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็หัวเราะเล็กน้อยนั่นเป็นเสียงสะอื้นครึ่งหนึ่งและโน้มตัวลงไปหาเขา และจูบมือของเขาก่อนที่เขาจะป้องกันนางไว้ มองเขาอีกครั้งจากผมที่ร่วงหล่นของนาง นางก้าวออกไปหาอิเกรน และพวกนางก็หันหน้าไปทางคฤหาสน์และต้นไม้และสวนที่ล้อมรอบ เด็กสาวยื่นมือของนางไปที่อิเกรนด้วยท่าทางเล็กๆ น้อยๆ ที่ตั้งใจจะบ่งบอกถึงความมั่นใจในสติปัญญาที่สูงกว่าของแม่ชีคนนั้น
“เราไปนั่งใต้ต้นยูกันเถอะ” นางเสนอแนะ “ตอนนี้ข้าไม่สามารถปิดกั้นภายในกำแพงได้ ท่านชื่ออิเกรน ข้าถธกเรียกว่ามอร์แกน—มอร์แกน ลา บลานช์—และข้าเป็นลูกสาวของลอร์ด ตอนนี้ข้าเกือบจะอิจฉาท่านแล้ว เพราะความตายไม่อาจทำให้ท่านกลัวได้เหมือนที่ทำให้ข้ากลัว แน่นอนว่าท่านเก่งมาก และวิสุทธิชนก็คอยเฝ้าและดูแลท่าน สำหรับข้า ข้าเป็นคนไม่มีความคิดมากมาโดยตลอด”
“ไม่มากไปกว่าข้า” อิเกรนพูดพร้อมรอยยิ้ม “ข้ามักจะฮัมเพลงรักเมื่อข้าควรสรรเสริญพอลหรือปีเตอร์”
“แต่ความกลัวความตายไม่ได้ทำให้ท่านรู้สึกแย่เหมือนน้ำค้างแข็งเหรอ?”
“ข้าไม่เคยคิดถึงความตาย”
“ตอนนี้ดูเหมือนอยู่ใกล้เรามากจนแทบจะหายใจไม่ออก ท่านคิดว่าเราถูกทรมานในอีกโลกหนึ่งหรือเปล่าถ้ามี”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร อันที่มันเรียบง่าย?””
“ข้าหวังว่าเป็นเพียงลีกที่กว้าง ข้าควรจะรู้สึกอยู่ห่างจากหลุมมากขึ้น”
“มโนธรรมของท่านใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“สำนึกผิดไหมพี่สาว? มันคือความรักตนเอง ไม่ใช่มโนธรรม ข้าแค่อยากมีชีวิตอยู่ ดูเถิด!—คนนอกศาสนากำลังลงมายังที่ห่างไกล ขวานของพวกเขาส่องแสงอย่างไร พระแม่!—ข้าหวังว่าข้าจะอธิษฐานได้”
อิเกรนจับใบหน้าที่ดูเหมือนคนถูกหยิกของหญิงสาวพร้อมกับเม้มริมฝีปากและสงสารนางจากใจจริง
“มาเถิด ข้าจะอธิษฐานร่วมกับท่าน” นางกล่าว
“ไม่ ไม่ คำอธิษฐานของข้าจะทำให้สวรรค์มืดมน ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้”
กลุ่มคนป่าเคลื่อนตังลงระหว่างต้นไม้ใหญ่ที่เรียงกันเป็นระเบียบ อาวุธของพวกเขาส่องแสงท่ามกลางแสงแดด หัวเข็มขัดทรงกลมของพวกเขากะพริบ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงจุดที่เพลเลียสสังหารคนของเขาในทุ่งโล่งที่ยุติธรรม ลงจากหลังม้าและรวบรวมเพื่อนที่ตายไปแล้ว และส่งขึ้นไปตามธรรมเนียมของพวกเขา เสียงคำรามอันน่าสยดสยองดุจเสียงหมาป่าร้องโหยหวนจนน่ากลัวจนทำให้เนื้อไหม้เกรียมอยู่ใต้เหล็กอันแข็งแกร่งที่สุด พวกเขายืนเรียงรายอยู่ริมตลิ่งท่ามกลางต้นหลิว ส่ายดาบและขวาน โบกมือขู่ ผมยาวปลิวไสว ลำตัวที่หุ้มผิวหนังทำให้ดูเป็นหมาป่าที่ไม่น่าดู พวกเขาวนเวียนไปรอบๆ ฝั่ง—ค้นหา—เรือที่อาจจะทอดสมออยู่ พวกเขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่อยู่หลังประตูอัฒจันทร์โรมันบางแห่งที่ถูกขังอยู่ในกรงสำหรับการสังหาร หญิงสาวที่ชื่อมอร์แกนมองดูพวกเขา กรีดร้อง และซ่อนหน้าไว้ในเสื้อคลุมของนาง อิเกรนพบมือที่สั่นเทาของหญิงสาวคนนั้น และจับมันไว้ในมือของนางอย่างรวดเร็ว
“ความกล้าหาญ ความกล้าหาญ” นางกล่าว “ที่นั่นไม่มีเรือ และแม้ว่าพวกเขาจะว่ายน้ำ เซอร์เพลเลียสก็เป็นอัศวินผู้ยิ่งใหญ่”
“เขาจะทำอะไรกับห้าสิบคนได้?” หญิงสาวคร่ำครวญโดยที่ใบหน้าของนางยังคงปกปิดอยู่
“ห้าสิบ? มีแต่ยี่สิบ.. ข้านับพวกมันเองแล้ว”
“ข้าจะมอบอัญมณีทั้งหมดในโลกให้อยู่ที่วินเชสเตอร์”
"อา! สาวน้อย ข้าไม่มีอัญมณีที่จะให้ แต่นี่, ข้าสัญญากับท่านว่านี่ดีกว่าคอนแวนต์”
คนป่าเถื่อนรวมตัวกันเป็นกลุ่มใต้ต้นวิลโลว์ใหญ่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังถกเถียงกันอยู่ว่าควรทำอย่างไร ด้วยท่าทาง การขว้างอาวุธ และระเบิดของพวกเขา มีไว้สำหรับว่ายน้ำเท่านั้น สภาของพวกเขาแตกแยกอย่างเห็นได้ชัด บางทีพวกนักปราชญ์ในหมู่พวกเขาไม่คิดว่าการลงทุนนั้นคุ้มค่ากับการสูญเสีย เพราะหนึ่งในนั้นที่รวมตัวกันบนเกาะได้พิสูจน์ให้เห็นแล้ว มองเห็นชายทั้งสามถืออาวุธรออย่างเคร่งขรึมอยู่ริมน้ำ พร้อมจะโจมตีนักว่ายน้ำที่คลานตัวเปลือยเปล่าจากวัชพืชน้ำและเลน ค่อยๆ แต่แน่นอนว่าลิ้นของผู้อาวุโสโต้เถียงกัน และความสมดุลก็ลดลงอย่างเคร่งขรึมสำหรับผู้ที่อยู่บนเกาะ
เพลเลียสและชายทั้งสอง เฝ้าดูการเคลื่อนไหวใดๆ อย่างเฉียบคม เห็นวงกลมของแตกสลายรูปร่างและละลายไปด้วยการขี่ม้า พวกเขาเห็นพวกคนกลุ่มนั้นหยิบศพของผู้เสียชีวิตทั้งสองคนขึ้นมาวางบนอานม้า ชั่วครู่หนึ่ง กองทหารทั้งหมดก็หันหลังกลับ และวิ่งออกไปทางใต้พร้อมกับส่งเสียงร้องอันดุร้ายครั้งสุดท้ายเหนือผืนน้ำ ทุ่งหญ้ารีดใบไปข้างหลังพวกเขา ต้นไม้ที่ค่อยๆ ซ่อนพวกเขาไว้อยู่เป็นระยะๆ เพลเลียสและคนรับใช้ทั้งสองยืนดูจนกระทั่งเส้นสีดำเคลื่อนไปทางใต้สู่ป่าหนาทึบ
ใต้ต้นยู มอร์แกน ลา บลานช์เปิดหน้าซีดขาวของนางออก และยิ้มอย่างอ่อนแรง
“ข้าดีใจที่ไม่ได้สวดอ้อนวอน” นางกล่าว “มันคงจะอ่อนแอมาก ดู! ข้าได้ฉีกเสื้อคลุมของข้า และเข็มขัดของข้าบิดเบี้ยว พี่สาว มัดผมให้ข้าหน่อย เร็วเข้า—ก่อนที่เซอร์เพลเลียสจะมา”
คำเตือน
นิยายที่ท่านถืออยู่ในมือตอนนี้ถูกแปลมาจากนิยายฉบับเก่าดั้งเดิมที่มีลิขสิทธิ์เป็นไปในแบบสาธารณะแล้วในปัจจุบัน แต่ถึงกระนั้น สำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ 'ก็ ณ ก่อนนั้น' นำมาแปลและปรับแปลงใหม่ก็จะได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย 'สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537'
โดยอัตโนมัตินับจากวันที่เผยแพร่
โดยการตัดย่อและปรับแปลงมาจาก
UTHER AND IGRAINE
BY WARWICK DEEPING, 1903
และเนื้อหาบางช่วงได้ถูกแปลและดัดแปลงปรับปรุงมาจากนิทานโบราณฉบับโรมานซ์ซึ่งอาจจะเกินมาตรฐานและไม่เหมาะสำหรับเด็กเหมือนที่เราคุ้นเคย แต่ยังคงเป็นงานวรรณกรรม ในหมวดหมู่นิยาย จึงไม่มีอันตรายต่อสัตว์หรือคน และสำหรับชื่อ ตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ที่บรรยายออกมานับเป็นผลงานจากจินตนาการล้วนๆ ดังนั้น ความคล้ายคลึงใดๆ กับชื่อ สถานที่ วันที่ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง .. นั่นคือเรื่องบังเอิญ ..
นิยายรักโบราณ นิทานโรมานซ์คลาสสิก เจ้าชายที่เก่งกาจกล้าหาญ กับเจ้าหญิงที่สวยงาม น่ารัก น่าหลงใหลและจะนำพาเราไปสู่โลกแห่งจินตนาการที่เต็มไปด้วยคำสาป การผจญภัย เวทมนตร์ แฟรี่ เอลฟ์ Nixie Nymph หรือเหล่านางพราย นางไม้ นางฟ้า คนแคระ และสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์อื่นๆ ซึ่งนิทานเรื่องนี้อาจจะทำให้ท่านหลายคนได้ระลึกถึงวัยในช่วงเวลาแห่งความสุข ณ มุมใดมุมหนึ่งของบ้าน ที่อาจเป็นประตูทางเข้าไปสู่โลกแห่งจินตนาการในวัยเยาว์ของเราเอง
